American Gothic (1972) – 9.5

Critici waren bepaald niet zuinig met hun lof toen het album American Gothic in 1972 verscheen. Een ‘mijlpaal in de popgeschiedenis’ werd het genoemd, en ‘de Sgt. Pepper van de folkmuziek’. Het publiek, daarentegen, liet Ackles’ derde album massaal links liggen – tot frustratie van zowel Ackles als zijn platenmaatschappij. Wie hadden er gelijk?


Veertig jaar later kan er geen twijfel over zijn: American Gothic houdt zich moeiteloos staande tussen de beste singer-songwriteralbums uit de jaren zestig en zeventig. Behalve zijn donkere, overtuigende stem, toont Ackles zich een uitzonderlijk intelligente en poëtische schrijver. Het titellied is een even vernietigende als ironische inkijk in het huwelijk van Horace en Molly Jenkins. Zij pretendeert shows te bezoeken maar duikt met vreemde mannen het bed in, onderwijl denkend aan haar enige passie: schoenen. Thuis verschalkt hij zich ‘in a half-filled marriage bed’ met vieze boekjes, en verdrinkt zijn schaamte in whisky. Het laatste couplet, ‘Sunday breakfast at the Jenkins’ vat hun leven in een vijftal vernietigende regels briljant samen.


Maar er zijn ook liefdesliedjes (heeft iemand de bedwelming van verliefdheid ooit mooier bezongen dan Ackles in Love’s Enough?) politieke satires over racisme, de oorlog in Vietnam en milieuvervuiling, en een epische vertelling over het verdwenen pioniersleven op het land in Montana. En American Gothic bewijst dat Ackles een veelzijdige componist is, die zich even soepel bedient van het idioom van jazz crooners als elementen van moderne klassieke muziek en Amerikaanse showtunes in zijn arrangementen verwerkt. Met hulp van arrangeur Robert Kirby – bekend van zijn werk met Nick Drake – vervaardigde hij een onvergetelijk album: een rijke versmelting van muziekstijlen en poëtische teksten.


Met American Gothic rijst Ackles tot hoogten waarvan de meeste popmuzikanten slechts sporadisch, en dan vanuit de verte, een mistige glimp op kunnen vangen.